Strona główna    Kontakt z Redakcją NFA    Logowanie  
Szukaj:

Menu główne
Aktualności:
Gorący temat
NFA w mediach
NFA w opiniach
Jak wspierać NFA
Informacje

Linki

Rekomenduj nas
Redakcja
Artykuły
Nowości
Europejska Karta     Naukowca
Patologie środowiska     akademickiego
Oszustwa naukowców
Mobbing w środowisku     akademickim
Etyka w nauce i edukacji
Debata nad Ustawą o     Szkolnictwie Wyższym
Perspektywy nauki i     szkolnictwa wyższego
Czarna Księga     Komunizmu w Nauce i     Edukacji

Wszystkie kategorie
Inne
Reforma Kudryckiej
Postulaty NFA
Reformy systemu nauki
WHISTLEBLOWING
NFA jako WATCHDOG
NFA jako Think tank
Granty European Research Council
Programy,projekty
Kij w mrowisko
Kariera naukowa
Finanse a nauka
Sprawy studentów
Jakość kształcenia
Społeczeństwo wiedzy
Tytułologia stosowana
Cytaty, humor
Listy
Varia
Czytelnia
Lustracja w nauce i edukacji
Bibliografia NFA - chronologicznie
Subskrypcja
Informacje o nowościach na twój e-mail!
Wpisz swój e-mail i naciśnij ENTER.

Najczęściej czytane
Stanowisko NIEZAL...
Tajne teczki UJ, ...
Mobbing uczelniany
Amerykańska konku...
O nauce instytucj...
Inna prawda o ucz...
Powracająca fala ...
Urodzaj na Akadem...
Darmowy program a...
Jasełka akademick...
Menu użytkownika
Nie masz jeszcze konta? Możesz sobie założyć!
Strefa NFA
Statystyki

użytkowników: 0
gości na stronie: 130


Polecamy

NFA na Facebook'u

Ranking Światowych Uczelni 2009







Artykuły > Kariera naukowa w Polsca i w świecie > Awans naukowy w Europie i USA
Artur Górski

Awans naukowy w Europie i USA


W Polsce toczy się dyskusja, wciąż jeszcze nieśmiało, o potrzebie reform w nauce polskiej. Szczególnie dużo emocji wzbudza kwestia nadawania stopni naukowych i powoływania na stanowiska profesorów uniwersyteckich. Wielu starszym profesorom, przyzwyczajonym do obecnych procedur awansu naukowego i zawodowego, wydaje się, że zmiany nie są potrzebne, gdyż obecny system jest nie tylko bardzo dobry, ale także jedyny możliwy. Tymczasem w innych krajach Europy i świata praktykowane są bardzo różne od polskich ścieżki tego awansu i nie wydaje się, by nauka tamtych krajów szczególnie na tym cierpiała.
Przede wszystkim jednak należy pamiętać, że wciąż w Unii Europejskiej nie wypracowano jednolitych wzorców w zakresie trybu nadawania stopni naukowych i powoływania na stanowiska profesorów. Każdy kraj ma swoją tradycję w tym zakresie i w każdym ewolucja systemu szła własną ścieżką. Jednak nie tylko każdy kraj ma własne, inne rozwiązania (choć siłą rzeczy, ze względu na wymianę doświadczeń i wspólne tradycje, w wielu krajach są one podobne lub zbliżone), ale procedury mogą się różnić także w ramach jednego kraju. Na przykład istnieją istotne różnice w uregulowaniach prawnych występujących w poszczególnych stanach USA, w krajach związkowych Niemiec lub w częściach flamandzkiej i frankońskiej w Belgii. Te różnice dotyczą także statusu poszczególnych uczelni. Największą autonomię posiadają uniwersytety w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych. W krajach tych każdy uniwersytet jest wolny od decyzji administracyjnych władz centralnych i decyduje całkowicie samodzielnie o przyznawaniu stopni naukowych oraz innych kwalifikacji.
Różnice dotyczą przede wszystkim stopnia scentralizowania i sformalizowania systemu, procedur nadawania stopni i tytułów naukowych, a także kwestii oceny jakości dorobku naukowego, która stanowi główną podstawę awansu pracowników akademickich. Różnice te, co jeszcze raz muszę podkreślić, dotyczą nie tylko poszczególnych krajów, ale także samych uczelni, cieszących się także w tym zakresie dużą autonomią. Jednak obok różnić widać także elementy podobne. Należy do nich np. obowiązujący powszechnie stopień naukowy doktora, a także zasada konkursu przy ubieganiu się o objęcie stanowiska profesora.
Poniżej opisuję kategorie stanowisk, a także warunki awansu naukowego i zawodowego w kilku wybranych krajach.



strony: [1] [2] [3] [4] [5]
nfa.pl

© 2007 NFA. Wszelkie prawa zastrzeżone.
0.035 | powered by jPORTAL 2