Janusz M. Pawlikowski
Aktualny przebieg procesu bolońskiego
1.WSTĘP : od Sorbony do Bergen
U podstaw genezy procesu budowy europejskiej przestrzeni szkolnictwa wyższego (obecnie określanego mianem 'procesu bolońskiego') legło przekonanie, iż „Europa Wiedzy” jest niezastępowalnym czynnikiem rozwoju zarówno w wymiarze społecznym jak i ludzkim, a także niezbędnym elementem procesu budowy i konsolidacji tożsamości europejskiej. Tylko wiedza, a zatem edukacja, dać może obywatelom Europy umiejętności niezbędne do stawienia czoła wyzwaniom współczesności oraz wzmocnienia konkurencyjności Europy w wymiarze globalnym.
Deklaracja podpisana w Sorbonie 25 maja 1998 roku przez reprezentantów 4 krajów (Francja, Niemcy, Wielka Brytania i Włochy) oparta na tym przekonaniu, podkreśliła centralną rolę europejskich uczelni w tworzeniu kulturalnego dorobku Europy i zarazem potrzebę oraz znaczenie, jakie może mieć budowa wspólnego europejskiego obszaru szkolnictwa wyższego dla promowania mobilności obywateli na rynkach pracy, umocnienia stabilnych, demokratycznych społeczeństw oraz ogólnego rozwoju kontynentu.
W deklaracji podpisanej w Bolonii 19 czerwca 1999 roku przez reprezentantów 29 krajów Europy, w tym również Polski, potwierdzono te ogólne zasady oraz uznano potrzebę osiągnięcia w krótkim okresie (do 2010 roku) poniższych 6 celów, jako najistotniejszych dla utworzenia europejskiego obszaru szkolnictwa wyższego (dalej zwanego EOSW) oraz dla promowania europejskiego systemu szkolnictwa wyższego na skalę światową :
Przyjęcie łatwo czytelnych i porównywalnych systemów stopni (tytułów zawodowych) także poprzez wdrożenie suplementu do dyplomu ukończenia studiów.
Przyjęcie systemu studiów opartego zasadniczo na dwóch głównych cyklach, dzisiaj zwanych : licencjackim/inżynierskim i magisterskim; z tym, że dostęp do drugiego cyklu studiów wymaga pomyślnego ukończenia pierwszego, trwającego minimum 3 lata, a tytuł zawodowy przyznany już po pierwszym cyklu będzie uznawany na europejskim rynku pracy jako odpowiedni poziom kwalifikacji (na poziomie wyższym).
Ustalenie systemu punktów kredytowych (np. w postaci ECTS – European Credit Transfer System, wprowadzonego pilotażowo w 1989 r.) jako odpowiedniego środka promowania jak największej mobilności studentów.
Promocja współpracy europejskiej w zakresie zapewnienia jakości kształcenia.
Ograniczanie wszelkich przeszkód na drodze do swobodnego przemieszczania się (wewnątrz Europy) studentów dla podejmowania lub kontynuowania studiów oraz nauczycieli akademickich w celu podjęcia pracy.
Promocja europejskich wymiarów w szkolnictwie wyższym (inaczej – propagowanie problematyki europejskiej na różnych etapach i w różnych formach kształcenia).
Widać więc, że bardzo istotne zmiany w funkcjonowaniu europejskiego szkolnictwa wyższego, będące wynikiem procesu bolońskiego, zachodzić będą przede wszystkim w uczelniach, chociaż samą inicjatywę utworzenia EOSW można uznać za (w istotnej mierze) akt polityczny, inspirowany przez Komisję Europejską.
strony: [1] [2] [3] [4] [5] [6] [7] [8] [9]
|