Francja
Francja jest krajem, w którym etatowi pracownicy dydaktyczni uczelni francuskich są najściślej związani z państwem. Dzielą się na dwie zasadnicze grupy – wykładowców i profesorów uniwersytetu, którzy funkcjonują w ramach dwóch odrębnych korporacji zawodowych związanych z francuską służbą cywilną. Natomiast nieetatowi pracownicy dydaktyczni są zatrudnieni w charakterze pracowników kontraktowych, albo jako nauczyciele akademiccy stowarzyszeni, albo jako nauczyciele akademiccy zaproszeni. Przyjęcie do grona urzędników państwowych mianowanych odbywa się w drodze konkursu otwartego, zorganizowanego przez uczelnie w celu obsadzenia jednego lub kilku stanowisk, w ramach jednej dyscypliny.
Rekrutacja w dyscyplinach takich jak prawo, ekonomia, nauki polityczne, czy zarządzanie odbywa się w drodze konkursu „agregation”. Jest to konkurs państwowy z egzaminem dla osób posiadających doktorat, a jego laureaci obejmują stanowiska profesorskie. Przewiduje się także możliwość awansu na stanowisko profesora dla osób pracujących ponad 10 lat na stanowisku wykładowcy i posiadających uprawnienia do kierowania badaniami naukowymi. Trzecia możliwość awansu to konkurs na stanowisko profesora rozpisany dla osób, które były tzw. stowarzyszonymi wykładowcami uniwersytetu lub legitymują się 10 letnią pracą zawodową w danej dziedzinie, lecz poza szkolnictwem wyższym.
Hiszpania
W Hiszpanii istnieją dwa typy pracowników: etatowych i nieetatowych. Pracownicy etatowi mają status prawny urzędników państwowych. Kategoria pracowników z tenure obejmuje trzy stanowiska profesorskie: A, B i C. Od profesora kat. C nie wymaga się ani wcześniejszego doświadczenia ani nawet doktoratu. Profesor kat. B musi posiadać doktorat i może pełnić każda funkcję na uczelni, poza funkcją rektora. Natomiast profesor kat. A cieszy się największym prestiżem. O tę kategorię mogą ubiegać się nauczyciele akademiccy, którzy na stanowisku kat. B przepracowali przynajmniej trzy lata. Rektorzy wyższych uczelni musza mieć kat. A.
Promocja nauczycieli akademickich jako urzędników państwowych odbywa się za pośrednictwem konkursu ogłaszanego przez władze uniwersytetu. Co 5 lat nauczyciel akademicki jest poddawany ocenie, szczególnie w obszarze jego działalności dydaktycznej i badawczej. Uzyskane oceny mają wpływ na wynik postępowań konkursowych organizowanych w celu podtrzymania zatrudnienia lub promocji.
Irlandia
W Irlandii na większości uniwersytetów spotykamy 5 kategorii stanowisk uniwersyteckich: profesora, profesora stowarzyszonego, starszego wykładowcę, wykładowcę i wykładowcę asystenta. Do zatrudnienia na stanowisku akademickim w obszarze trzech niższych kategorii wymagany jest podstawowy stopień akademicki ze specjalizacją oraz kwalifikacje podyplomowe. Choć oficjalnie stopień doktora nie jest wymagany przy zatrudnieniu w tych kategoriach, w praktyce większość pracowników akademickich posiada ten stopień. Natomiast od kandydatów na stanowiska profesora i profesora stowarzyszonego wymaga się kompetencji naukowych, dużego doświadczenia badawczego, doświadczenia dydaktycznego na poziomie uniwersyteckim oraz opublikowanych prac naukowych.
Rekrutacja pracowników akademickich odbywa się w drodze publicznego konkursu, o którym informacja jest ogłaszana w prasie. W przypadku ubiegania się o wyższe stanowisko wyselekcjonowani kandydaci wygłaszają referaty przed pracownikami wydziału, do którego kandydują. Zwycięskich kandydatów wybiera komitet promocyjny, który składa się z rektora, sekretarza uniwersytetu, dziekanów i wybranych pracowników.
strony: [1] [2] [3] [4] [5]
|