Norwegia
W Norwegii zasadniczo występuje w szkolnictwie wyższym pięć stanowisk akademickich: profesora, profesora stowarzyszonego, starszego wykładowcy, wykładowcy i nauczyciela kolegium. Od profesora wymaga się dużych osiągnięć naukowych, krajowych i międzynarodowych. Tylko profesorowie stowarzyszeni mogą ubiegać się o stanowisko profesora. Aby uzyskać stanowisko profesora stowarzyszonego lub starszego wykładowcy należy posiadać doktorat lub wykazać się udokumentowaną pracą naukową o równoważnym charakterze. Od kandydata na te stanowiska wymaga się także ukończenia kursu w dziedzinie teorii i praktyki edukacyjnej lub doświadczenia w nauczaniu. Wykładowca i nauczyciel kolegium musi legitymować się stopniem master. W praktyce uniwersytety mają obecnie dwa stanowiska stałe: profesora i profesora stowarzyszonego. Niezbędnym warunkiem posiadania tenure jest posiadanie doktoratu.
Do 1987 r. profesorowie byli urzędnikami państwowymi, powoływanymi przez rząd. Obecnie kompetencje pracowników akademickich, powoływanych na stanowiska profesorskie, weryfikują odpowiednie komitety krajowe. Jednak główna odpowiedzialność za poziom szkolnictwa wyższego spoczywa na samych uczelniach. Żadne ciało centralne nie nadzoruje oceniania wewnętrznego. Dotyczy to również kryteriów oceny dorobku naukowego, stanowiącego podstawę do promocji pracowników i uzyskiwania stopni naukowych.
Portugalia
W Portugalii nauczyciele akademiccy dzielą się na następujące grupy stanowisk: profesor, profesor stowarzyszony, profesor pomocniczy (profesor asystent), asystent, młodszy asystent. Od kandydata na stanowisko profesora, oprócz doktoratu, który jest najwyższym stopniem naukowym w Portugalii, wymaga się dodatkowych kwalifikacji nazywanych „agregado” oraz 3 lat pracy na stanowisku profesora stowarzyszonego. Kwalifikacje „agregado” otrzymuje się w wyniku obrony dorobku naukowego oraz przygotowania specjalnego raportu. Powołanie odbywa się w wyniku publicznego konkursu lub przeniesienia z innej uczelni. Profesor stowarzyszony musi posiadać doktorat, 5 lat doświadczenia zawodowego na uczelni i poprzednio tytuł profesora asystenta. Powołanie odbywa się w drodze konkursu publicznego. Pierwsze zatrudnienie otrzymuje się na 5 lat. Po upływie tego okresu rada naukowa uczelni decyduje, czy profesor uzyska tenure. Na stanowisko profesora pomocniczego jest automatycznie promowany ten asystent, który obronił doktorat.
Włochy
We Włoszech spotykamy trzy stanowiska akademickie: profesor zwyczajny, profesor stowarzyszony i pracownik naukowy niższego szczebla. Kolejne stopnie osiąga się w drodze konkursów centralnych, organizowanych na poziomie państwowym, przy których bierze się pod uwagę wcześniejsze osiągnięcia i publikacje naukowe. Na stanowisko profesorskie wymagany jest doktorat. Aby zostać wykładowcą akademickim, nie trzeba wykazać się wiedzą z zakresu pedagogiki, natomiast wymagana jest wysoka wiedza z dziedziny, którą dana osoba będzie nauczała.
Co ciekawe, we Włoszech nawet osoba, która nie ma kwalifikacji akademickich, może być mianowana na stanowisko profesora zwyczajnego, jeżeli wykaże się wyjątkową wiedzą i kompetencjami w określonej dziedzinie. (Dotyczy to np. artystów, filozofów czy dziennikarzy.) Zatem cechą charakterystyczną systemu włoskiego jest jego otwartość na osoby, których droga zawodowa nie odbywa się w ramach tradycyjnego systemu uniwersyteckiego.
strony: [1] [2] [3] [4] [5]
|