Kariera naukowa w pierwszym powojennym dziesięcioleciu według listów młodego medyka 1945-1955
Jerzy Smolaga urodził się w Warszawie w 1925 roku jako radośnie oczekiwane dziecko Franciszki i Konstantego Smolagów, którzy poznali się w Woroneżu w czasach rewolucji i braku polskiej państwowości.
Franciszka była sanitariuszką Czerwonego Krzyża. Do Piotra Smolagi, lekarza szpitala białogwardzistów w którym pracowała Franciszka przyjechał jego brat - Konstanty studiujący na rosyjskiej politechnice. Do Polski wrócili w 1920 roku. Konstanty kończył dyplom na Politechnice Warszawskiej.
We wrześniu 1939 cała rodzina Smolagów została ewakuowana do Tarnopola wraz z Ministerstwem Spraw Wojskowych, gdzie jako cywil pracował inżynier Smolaga. Wrócili jednak do Warszawy w końcu grudnia 1939 r.
W nieistniejącym już mieszkaniu przy ul Polnej 38 m 9 (budynek, który nie ucierpiał w Powstaniu Warszawskim, został rozebrany w 1996 r z powodu budowy stacji metra Politechnika) organizowali
tajne komplety. Początkowo dla uczniów Szkoły Mazowieckiej, której ówczesnym dyrektorem był Stefan Pogorzelski a kapelanem ks. Józef Kulesza, potem dla grupy 15 studentów na wykłady tajnej medycyny Uniwersytetu Warszawskiego. Wykładowcami byli miedzy innymi prof. Witold Tomassi i prof. Andrzej Sułtan.
3 października 1944 r. rodzina Smolagów wyszła z Warszawy do Pruszkowa,. a następnie zostali wywiezieni pod Kraków, do Łuczy, gdzie organizowali nauczanie w zakresie szkoły średniej dla miejscowej młodzieży przygotowując ją do matury.
Nowe, powojenne życie Jerzy Smolaga rozpoczął w Krakowie, jako student medycyny Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Z listów, które pisał w tym czasie tchnął obraz powojennego poszukiwania krewnych: „...Dr Szarecki który był w Rosji, Włoszech i Anglii jest szefem dep. Zdrowia Min. Obrony Narodowej. Zwróć się do niego. On znał i pracował ze stryjkiem....”(styczeń 1945). Piotr Smolaga nigdy się nie odnalazł. Nie wiem czy fakt, że został zamordowany w Katyniu dotarł kiedykolwiek do świadomości Jerzego.
strony: [1] [2] [3] [4] [5]
|